اطلاق و تقیید نسبی است
هرگاه مفهومی را بایک از حالات، عوارض و اوصافش بسنجیم چنانچه آن مفهوم را رها و وارسته از آن قید در نظر بگیریم، نسبت به آن مطلق است و هرگاه آن را همراه با آن قید در نظر بگریم، مقید است. مثلاً بیع از نظر زمان می تواند ( نسبت به هر یک از دو مورد آن یا هردوی آنها) مقید به زمان باشد و در صورت اوّل بر حسب مورد نسیه، سلم یا سلف و کالی به کالی و در صورت دوّم بیع نقدی نامیده می شود. به طوری که ملاحظه می شود بیع نسبت به زمان یا مطلق یا مقید است و این است معنای اصطلاح نسبی بودن مطلق و مقید. به علاوه ممکن است کلمه ای نسبت به وصف یا حالتی مقید و نسبت به دیگری مطلق باشد. برای مثال بیع نسیه که نسبت به زمان مقید است، هر گاه مکان تأدیه ثمن آ« قید تأدیه نشده باشد نسبت به آن اطلاق دارد و این نکته نسبی بودن اطلاق و تقیید را به خوبی روشن سازد.

منبع: ابوالحسن محمدی ؛ اصول فقه