اقسام شهرت :

محدثين , حديثى را كه راويان زيادى آن را نقل كرده اند ولى تعداد آنان به حدى نيست كه حديث متواتر باشد , مى گويند حديث مشهور , اين نوع شهرت در فقه به شهرت روائى معروف است .

فقها به آن دسته از فتواهايى كه مورد موافقت عده زيادى است ولى به حد اجماع نرسيده باشد , مى گويند فتواى مشهور , از اين نوع شهرت در اصطلاح فقه به شهرت فتوائى تعبير مى شود

گاهى نيز اتفاق مى افتد كه مشهور فقها به روايتى عمل مى كنند كه آن را شهرت عملى مى نامند .

بنابر اين شهرت در اصطلاح فقه سه قسم است :

الف ) شهرت روائى كه در آن فقط كثرت ناقلين و روات مطرح است , اعم از اينكه فقهاء در مقام افتاء , به آن حديث استناد كرده و مطابق آن فتوا داده باشند يا خير .

ب ) شهرت فتوائى كه در آن كثرت فتوا دهندگان مطمح نظر است , و مستند فتوا مشخص نمى باشد . اعم از اينكه حديثى مطابق مدلول فتوا موجود باشد ولى استناد مشخص نباشد , و يا آن كه به طور كلى حديث و روايتى منطبق با مضمون فتواى مشهور يافت نگردد .

ج ) شهرت عملى كه در آن عمل مشهور فقها و استناد آنان به حديث مورد نظر , مطرح است , اعم از اينكه ناقلين حديث مذكور كثير باشند يا قليل

منبع: مباحثى از اصول فقه،  دکتر سيد مصطفي محقق داماد