بسم الله الرحمن الرحیم

یه موقع تو ذهنمون این سوال مطرح میشه که فلان عمل واجب (مثلا امر به معروف) ، واجب تعبدی هست یا توصلی؟!

اول بگم واجب تعبدی یعنی اون واجبی که وقتی میخایم انجام بدیمش، باید براش قصد قربت داشته باشیم ، یعنی باید به نیت قربت و نزدیکی به خدا انجام بدیمش . مثلاً وقتی میخایم نماز بخونیم ، اول قصد می کنیم ، قصد می کنیم که نماز را برای نزدیک شدن به خدا داریم می خونیم

واجب توصلی این طور نیست، یعنی قصد قربت نمیخاد، مثلا وقتی داری بدهی دیگری را پرداخت می کنی، لازم نیست بگی که منن این بدهی را دارم پرداخت می کنم به قصد نزدیک شدن به خدا

سوالمون این بود که وقتی شک کنی که یه عمل واجب تعبدی است یا توصلی ، چه کار باید بکنی؟

خیلی ساده هست، یه کلید داره ، دقت کنید:

مثلا شک می کنی امر به معروف واجب تعبدی است (و قصد قربت می خواهد ) و یا توصلی است (و قصد قربت نمی خواهد) ؟ یکی می گه میخواهد و یکی میگه نمی خواهد

اما :

بعضی وقتا یکی داره یه کاری را انجام می ده ، و یکی از راه میاد و میگه داره ریا می کنه !! مثلا طرف داره نماز می خونه و یکی داره بهش میگه داره با این نماز خواندن ریا می کنه . این نوع اعمال ، واجب تعبدی اند

مثل نماز خواندن ، امر به معروف (خوب پس امر به معروف واجب تعبدی شد، چرا ؟ چون می شه وقتی یکی داره امر به معروف میکنه ، یکی بهش بگه تو داری ریا کنی )

اما:

اگه یکی بدهی و دین خود را پرداخت کنه ، این واجب ، توصلی است، و نه تعبدی

چرا؟ چون نمیشه بهش بگی شمایی که داری بدهی ات را می دی، داری با این کارت ریا کنی

یه مثال دیگه :

اگه طرف از خاب بیدار بشه ببینه لباسش نجس شده (جنب شده)، واجب است که لباسش را بشوید

حالا وقتی داره لباسش را میشوید، میشه بهش بگی ریا کار ؟ نه . معنی نداره . پس این عمل هم ، یک واجب توصلی است، یعنی قصد قربت نمیخواهد

ـ همه ی فروع دین، تعبدی اند و قصد قربت می خواهن . یعنی این ها : نماز، روزه، خمس، زکات، حج، جهاد، امر به معروف، نهی از منکر، تولی ، تبری.