یکی بودن متیقّن و مشکوک

اولین شرط‌ اجرای اصل‌ استصحاب، «یکی بودن مُتیقّن و مشکوک» است.

در اولین مثالی که برای اصل استصحاب ذکر کردیم؛ متیقّن و مشکوک یک چیز (یعنی عدالتِ حسن) می‌باشند (متیقن، عدالت است؛ و مشکوک هم، عدالت است)؛ لذا در این مثال، می‌توان اصل استصحاب را جاری کرد.

نکته: متیقّن یعنی چیزی که نسبت به آن یقین داریم (که در این مثال، عدالت حسن در زمان گذشته است)؛ و مشکوک یعنی چیزی که به آن شک داریم (که در این مثال، عدالت حسن در زمان حال است).