حقيقت عرفى
حقيقت عرفى عبارت است از لفظ بهكار رفته در موضوعله عرفى.در اين مورد فرقى نمىكند كه لفظ را عرف عام و توده مردمبراى يك معنا وضع كرده باشند يا بهوسيله عرف خاص وضع شده باشد.
نكته:الفاظى كه عرف براى رساندن معناى موردنظر خود به كار مىگيرد بردوقسم است:
-در برخى موارد،يك لفظ در لغت،داراى معناى خاصى است،ولى در عرف مردم،براى معناى ديگر وضع شده و استعمال مىشود.به بيان ديگر،عرف آن لفظ را از معناىلغوى بهمعناى جديد نقل داده است،كه در اين صورت به چنين لفظى«منقول عرفى»هممىگويند كه توضيح آن گذشت.
-در مواردى،عرف براى رساندن مفهوم موردنظر خود از الفاظى استفاده مىكندكه سابقهاى در لغت ندارد.به سخن ديگر،الفاظى را ابداع مىكند.اين مسئله در عرفخاص بيشتر شيوع دارد،مانند بسيارى از اصطلاحات پزشكى،دارويى،كشاورزى،صنعتى و...كه پيشينه لغوى در زبان عرفى ندارند و ابداع فكر انديشمندان و برخاسته ازعرف خاص است.