سنت ( سنت در اصول فقه = دومین دلیل استنباط احکام )

سنت , دومين منبع استخراج فقه اسلامى است .

كلمه سنت كه جمع آن سنن است , ابتدائا به معنى جهت حركت و مجازا به معنى رسم و عادتى كه از پيشينيان باقى مانده , استعمال شده است .

سنت در اصطلاح فقه و اصول به معنى قول و فعل و تقرير معصوم بكار مى رود . و منشاء و ريشه اصلى اين اصطلاح توصيه ها و دستوراتى است كه رسول الله ( ص ) در مورد متابعت از سنتهاى خود به مسلمانان صادر فرموده است .

سنت بين فقهاى عامه با آنچه كه نزد علماى شيعه متداول است , تفاوت دارد . در نظر عامه , سنت منحصر به فعل و قول و تقرير رسول الله ( ص ) است ولى اماميه مفهوم و دامنه سنت را تعميم دادند و قول و فعل و تقرير ائمه عليهم السلام را نيز از مصاديق سنت دانستند . به عقيده ما شيعيان , سنت عبارت است از قول و فعل و تقرير معصوم . اماميه معتقدند كه ائمه اطهار نه به اين جهت كه از راويان و تابعان مى باشند قول و فعل و تقريرشان حجيت دارد , بلكه بر اين عقيده اند كه ائمه براى بيان احكام خدا منصوبند و فرقشان با رسول الله ( ص ) اين است كه دريافت احكام توسط پيامبر ( ص ) از طريق وحى و در مورد ائمه ( ع ) بصورت الهام انجام مى گرفته است .

 

منبع: مباحثى از اصول فقه،  دکتر سيد مصطفي محقق داماد

سنت

سنت یکی از ادله استنباط احکام است

منظور از سنت چیست؟

سنت یعنی قول و فعل و تقریر معصوم (ع)

پس اگر ما به قولی از معصوم (ع) دست پیدا کنیم و یا به فعلی از افعال معصوم (ع) و یا تقریر ایشان آگاه شویم، این برای ما سنت محسوب می شود و حجت است