اصالة الحقيقة

اصل حقيقت
هر گاه در كلام , لفظى وجود داشته باشد كه آن لفظ داراى يك معناى حقيقى و يك معناى مجازى باشد كه شنونده به هر دو واقف و حتى براى او مشخص باشد كه آن لفظ در كداميك از آن دو معنى حقيقتاً و كداميك مجازا استعمال مى گردد ولى ترديدى كه براى شنونده به وجود آمده از اين نظر است كه هر چه مى نگرد قرينه اى كه دال بر معناى مجازى باشد مشاهده نمى كند و در عين حال احتمال مى دهد كه چنين قرينه اى از ناحيه گوينده صادر شده ولى به او واصل نگشته است، در اينجا شنونده چه بايد بكند ؟ اصوليين گفته اند: اين مورد جاى اجراى اصل حقيقت است يعنى اصل اين است كه كلام بر معناى حقيقى حمل شود تا آنكه قرينه اى كه قدرت انصراف كلام را از معناى حقيقى بسوى معناى مجازى داشته باشد يافت گردد .
اين اصل حجت است، يعنى متكلم كه قرينه روشنى دال بر معناى مجازى اقامه نكرده است حق ندارد شنونده را در چنين عملى مؤاخذه نمايد و بالعكس در صورتيكه شنونده بدون دريافت قرينه كلام را بر معناى مجازى حمل كند متكلم مى تواند او را بر چنين عملى بازخواست نمايد و براى طرفين اصل حقيقت كه از اصول لفظيه عقلائى است دليل مؤاخذه و بازخواست مى باشد .
منبع: مباحثی از اصول فقه ؛ محقق داماد، سید مصطفی

مبانی استنباط حقوق اسلامی

مبانی استنباط حقوق اسلامی

مبانی استنباط حقوق اسلامی: دانستن قواعدی است که برای استنباط حقوق اسلامی لازم است.


وضع تعييني

وضع تعييني: آن است که الفاظ معيّن در قبال معاني مشخص قرار داده شود. مانند اسماء اشخاص.

اقسام لفظ مشترك

اقسام لفظ مشترك:

مشترك بر دو قسم است معنوى و لفظى.