مأوّل

مأوّل ‌ـ‌ کلمه یا کلامی است که معنای آن معلوم باشد ولی احتمال معنای دیگر را هم داشته باشد وقرینه ای هم داشته یاشد که آن احتمال ضعیف و مرجوح است، همان مراد و مقصود گوینده بوده است. مانند مادۀ 200 قانون مدنی : «اشتباه وقتی موجب عدم نفوذ معامله است که مربوط به خود موضوع معامله باشد» چه، می دانیم «عدم نفوذ» در اصطلاح حقوق آن است که  عقد متزلزل و قابل تنفیذ باشد، در حالی که اشتباه مربوط به خود موضوع معامله موجب بطلان  عقد است وبا توجّه به مبانی مورد قبول قانون مدنی باید اصطلاح مزبور را تأویل و تفسیر کنیم و بگوئیم منظور از عدم نفوذ بطلان است.
منبع: محمدی ؛ ابوالحسن ؛ اصول فقه

محکم

محکم : نص و ظاهر را محکم گویند و در تعریف آن می توان گفت محکم کلمه یا کلامی است که معنای آن معلم باشد و احتمال معنای دیگر نداشته باشد و یا آن احتمال ضعیف و مرجوح باشد.
منبع: محمدی ؛ ابوالحسن ؛ اصول فقه

ضاهر

ظاهر : کلمه ای یا کلامی است که معنای آن معلوم باشد واحتمال معنای دیگر هم داشته باشد ولی آن احتمال ضعیف و مرجوح باشد. مانند مادۀ 34 قانون مدنی که می گوید: « ... هرکس مالک مادر شد مالک نتایج آن هم خواهد شدم». ظاهر ماده سخن از سرایت حقّ مالکیت است لکن عبارت، احتمال تابعیت در انتفال را هم دارد ولی این احتمال ضعیف و مرجوج است.
منبع: محمدی ؛ ابوالحسن ؛ اصول فقه

نص ظاهر مجمل موول

1 – نص : اگر لفظ فقط یک معنا بدهد و احتمال معنای دیگری ندهد

2 – مجمل : اگر لفظ دو معنا بدهد و احتمال دو معنا یکسان باشد     

3 - ظاهر : اگر لفظ دو معنا بدهد و احتمال یکی از این دو معنا بیشتر باشد و آن احتمال زياد ظاهر است

4 - موول : اگر لفظ دو معنا بدهد و احتمال یکی از این دو معنا کمتر باشد  و آن احتمال کم موول است