علاقه

استعمال لفظى در معنى موضوع له كه معنى حقيقى آنست پس از آگاه بودن از وضع به چيزى نياز ندارد ليكن استعمال آن در معنى مجازى بدين بسته است كه ميان معنى مجازى با معنى حقيقى مناسبت و خصوصيتى باشد .

اين خصوصيت را معمولا بنام علاقه مى خوانند .

دليل لزوم اين علاقه و مناسبت اين است كه اگر اين خصوصيت معتبر نباشد بايد روا باشد كه هر لفظى در هر معنى به عنوان مجاز به كار برده شود , در صورتى كه چنين نيست بلكه چنان كه استعمال لفظ , نسبت به معنى حقيقى آن محدود , يعنى به تصريح واضع مربوط است